کودکانی که برای تعلیم به مدرسه فرستاده شدند اما هیچوقت به خانه برنگشتند؛ این سرنوشت کودکانی بود که گورهای دسته‌جمعی کانادا راز عدم بازگشت به خانه‌شان را فاش کرد.
گروه زنان و خانواده مهندسی ترافیک و حمل و نقل: سال ۲۰۲۱ خبر کشف یک جنایت قدیمی اما هولناک دنیا را تکان داد. در آن سال رسانه‌های محلی در کانادا از کشف صدها قبر بدون نام و نشان جدید در نزدیکی مدرسه شبانه روزی سابق کاتولیک برای کودکان بومی در غرب کانادا خبر دادند. حفاری‌ها در محوطه اطراف این مدرسه سابق در ماریوال در استان ساسکاچوان از اواخر ماه مه آغاز شده است. این تحقیقات به دنبال کشف بقایای اجساد ۲۱۵ دانش آموز در یک مدرسه بومی دیگر در کملوپس در بریتیش کلمبیا آغاز شده است که جامعه کانادا را در شوک فرو برد. ۹۳ گور دسته‌جمعی از کودکان بومی در یک مدرسه شبانه روزی کانادا پیدا شد و سال بعد ۶۶ مورد دیگر. گفته شد مجموع کودکانی که در این گورها پیدا شدند به همراه آنهایی که قبلا توسط قبایل بومی و در زمین‌های آنها کشف شده‌اند به چندین هزار جسد می‌رسد. کودکانی که برای تعلیم به مدرسه فرستاده شدند اما هیچوقت به خانه برنگشتند. بعد از پیدا شدن چند سری گور دسته‌جمعی در کانادا، تحقیقات در این زمینه در دنیا بر سر زبانها افتاد. داستان خبر از یک نسل‌کشی فرهنگی می‌داد. تاریخ شناسان گفتند که از ۱۵۰ هزار کودک فرستاده شده به ۱۳۹ مدرسه در فاصله سال های ۱۸۸۶ تا ۱۹۸۱میلادی ۶ هزار نفر هرگز به خانه برنگشتند و این گورها تنها بخشی از این کودکان بیگناه هستند که تصادفی پیدا می‌شوند. داستان شومی که تحقیق بیشتر درباره آن به انواع مختلف در کانادا ممنوع شده است فصل تاریکی از استعمارگری آمریکایی-کانادایی را بازگو می‌کند. فصلی که در آن دولت کانادا تصمیم گرفت بومیان این کشور شبیه استعمارگرانش بشوند. پس برای اینکه صحبت از زبان مادری در بین نسل جدید کمرنگ شود و بچه‌ها از قبیله و خانواده خود جدا بشوند، با اجبار این کودکان را از خانواده جدا و به مدارس شبانه‌روزی متعلق به کلیسای کاتولیک فرستاد. حتی تعدادی از این بچه‌ها بدون رضایت خانواده به فرزندخواندگی خانواده‌های سفیدپوست درآمدند.
حدود ۱۵۰۰۰ کودک بومی آمریکایی، متیس و اینوئیت تا سال ۱۹۹۰ به اجبار به ۱۳۹ مدرسه شبانه روزی در سراسر کانادا منتقل شدند و سرنوشتشان سیاه و تاریک شد. به این کودکان با اجبار آموزه‌های مسیحت تلقین می‌شد. تحت آزار جسمی و روحی و حتی تجاوز قرار می‌گرفتند. بیماری‌های واگیردار آن دوران مثل سل، سرخک و آنفولانزا بین این کودکان و در مدارس رواج جدی داشته است. اینها به غیر از ساختمان‌های زندان‌مانند مدارس بود که سرمایش و گرمایش درستی نداشتند و از این جهت کودکان از خانواده جدا شده به شدت تحت آثار عاطفی بودند. کارشناسان می‌گویند که حداقل ۳ هزار و ۲۰۰ کودک بومی در حین تحصیل در مدارس جان خود را از دست دادند، اگرچه گفته شده که این تعداد احتمالاً بسیار بیشتر است و در برخی بررسی‌ها تا ۶هزار هم تخمین زده شده است. از حوالی سال ۲۰۲۱ که با کشف گورهای دسته‌جمعی از این کودکان ماجرای نسل‌کشی فرهنگی کانادا مطرح شد، مسئولین این کشور در ظاهر خود را شرمسار نشان دادند. اما شرمساری که آن را متعلق به گذشته می‌دادند و از حرکت به سمت آشتی با بومیان یا همدردی با آنان سخن می‌گویند. با وجود این آنچه در عمل اتفاق افتاد بستن راه‌ها برای تحقیقات هرچه بیشتر در این زمینه بود. در سال ۲۰۲۱، روزنامه گاردین در گزارشی نوشت: « «نهادهای حقیقت یاب در کانادا، به طور جدی از تحقیق و تفحص بیشتر در مورد جنایت علیه کودکان بومی در این کشو، از سوی دولت کانادا منع شده اند.» یک سناتور سابق کانادایی هم به رسانه‌ها گفت که «حقایق کشف نشده» از این مدارس، به احتمال زیاد ویرانگر تر از آن چیزی است شهورندان کانادایی و مردم دنیا فکر می کنند. کانادا هر سال قطعنامه‌ای سیاسی علیه ایران در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل ارائه می‌دهد که محور آن «وضعیت‌های حقوق بشری و گزارش گزارشگران ویژه» درباره ایران است. شب گذشته نیز این قطعنامه به کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل برده شد، مانند سال قبل که با سوءاستفاده از ناآرامی‌های کشوربه تصویب رسیده بود امسال هم مصوب شد. کارشناسان این اقدام کانادا را «ابزاری سیاسی» برای فشار بر کشورهایی همچون ایران قلمداد می‌کنند و می‌گویند چگونه کشوری که بعد از کشف گورهای دسته‌جمعی حتی اجازه تحقیق بیشتر درباره این «نسل کشی فرهنگی» را نمی‌دهد، مدعی حقوق بشر شده است؟ پایان پیام/